Gdy byłam młodsza, większość rzeczy przychodziło mi z jakąś dziwną łatwością. Wszystko toczyło się dokładnie tak, jak sobie zaplanowałam.
Na przykład taki egzamin na studia. Dziesięć osób na jedno miejsce.
Po pierwszym etapie czekał drugi, trudniejszy i bardziej stresujący. Egzamin ustny. Okazało się, że wylosowałam pytanie o roli Rosji w Europie.
Dziwnym zbiegiem okoliczności, jadąc pociągiem do Warszawy na rozmowę, przeczytałam w Newsweeku artykuł na ten właśnie temat. Przypadek?

Na samych już studiach, zdanie najtrudniejszego egzaminu było banalne. A jeśli okazało się inaczej, to warunek w indeksie nie spędzał mi snu z powiek. Pierwszy termin, poprawka, teraz, za rok, kto by się przejmował.
Do tego miałam najlepszą pod słońcem koleżankę, która potrafiła przez telefon godzinami wykładać mi zagadnienia z prawa autorskiego.
Procenty wykładałyśmy już sobie nawzajem po egzaminach.

Angela miała notes. Albo kalendarz.
Na początku każdego roku zapisywała w nim swoje cele. Zdać prawo jazdy, znaleźć pracę, zrobić to i tamto…
Patrzyłam na to ze zdziwieniem, bo ja wtedy celów nie miałam. Żyłam chwilą w beztroskim przekonaniu, że „jakoś to będzie”.
Praca zawsze była, nie miałam problemów z szukaniem, a później z jej dostaniem. Powiedzieli, że odezwą się za dwa dni, zadzwonili po dwóch godzinach. „Zaczynasz w poniedziałek!”.

Moim hasłem przewodnim w pracy i życiu było: „Co masz zrobić jutro – ja zrobiłam już wczoraj!”.
Wyjątek stanowiła szkoła, ale opieszałość w tym temacie potwierdzała jedynie regułę.

Wszystko przychodziło od tak, po prostu, bez większego wysiłku. I to od razu!
Właściwie na nic nie musiałam czekać. No może jedynie na wejście do klubu.W stolicy zawsze wszędzie kolejki…
Nawet gdy przytyłam i chciałam schudnąć, to praktycznie w mgnieniu oka powracałam do dawnej sylwetki. Tyłam też w mgnieniu oka.
Wprawdzie dziś nadal moja waga rośnie szybko, ale z odchudzaniem nie jest już tak łatwo.

Życie kompletnie nie przygotowało mnie na dorosłość, która okazała się przytłaczająco powolna jak na moje standardy.
Nagle zdałam sobie sprawę, że nic nie dzieje się „już”. Na wszystko potrzeba czasu.

Cierpliwa nie byłam nigdy. Ta niewielka ułomność dała o sobie znać dopiero, gdy skończył się okres beztroski.
(Z dzisiejszej perspektywy tak właśnie widzę swoje młodzieńcze lata, chociaż wtedy wydawało mi się inaczej…)
Życie biegło swoim tempem, ale dla mnie to był ekspres.
Przesiadłam się na osobowy. Zmusiła mnie do tego rzeczywistość, wciskając bilet w rękę.
Trzeba było zwolnić i zjechać na boczny tor.

Walczyłam z czasem. Walczyłam sama ze sobą. Irytując się, płacząc, histeryzując, tracąc energię.
Do czasu, gdy uświadomiłam sobie fakt, iż niektóre sprawy toczą się swoim tempem i nigdy z czasem nie wygram.

Nie wyczaruję nocy, jeśli dopiero nastał świt.
Nie doprowadzę wody do wrzenia w sekundę.
Nie urodzę w godzinę, jeśli natura zdecyduje, że będzie to trwało trzy dni.
Nie przyspieszę działania urzędników, którzy zamiast ustawowego miesiąca, potrzebują jeszcze dwóch na rozpatrzenie mojego wniosku.
Nie wyremontuję domu w jeden dzień, bo nawet Katarzyna Dowbor w Polsacie potrzebuje czterech, a i tak zawsze ledwo się wyrabia.
Nie osiągnę sukcesu w tydzień, bo na sukces pracuje się latami!

Ale tylko ode mnie zależy jak spożytkuję ten czas, który został mi dany.
Jakie cele sobie postawię, zapisując je w podręcznym notesie.
Czas, który kiedyś uważałam za największego wroga, dziś jest moim sprzymierzeńcem.
Muszę go wykorzystać, zanim mój zegar przestanie tykać, a ja nie będę miała już siły, by ten zegar nakręcić…

 

0